Vijesti

Povodom ostvarivanja još jednog prava u oblasti službene upotrebe jezika i pisma za pripadnike bošnjačke nacionalne zajednice u Republici Srbiji, Bošnjačko nacionalno vijeće izdaje sljedeće Saopštenje za javnost Službeni glasnik Republike Srbije broj 5. od 5. februara 2010. godine objavio je odluku Bošnjačkog nacionalnog vijeća o utvrđivanju tradicionalnih naziva jedinica lokalne samouprave, naseljenih mjesta i drugih geografskih naziva na bosanskom jeziku i latiničnim pismom na području Novog Pazara, Tutina, Sjenice i Prijepolja. Naime, na osnovu člana 22. Zakona o nacionalnim savjetima nacionalnih manjina i člana 16. tačka 1. Statuta Bošnjačkog nacionalnog vijeća, Izvršni odbor Bošnjačkog nacionalnog vijeća utvrdio je tradicionalne nazive na području ovih sandžačkih opština u kojim je u službenoj upotrebi bosanski jezik i latinično pismo. Tako na primjer, u opštini Tutin, pored naziv na srpskom jeziku za mjesnu zajednicu Crkvine, vraća se u upotrebu tradicionalni naziv ovog naselja Kadiluk,  što je njegovo izvorno ime na bosanskom jeziku. Objavljivanjem u Službenom glasniku ova odluka Bošnjačkog nacionalnog vijeća postala je pravosnažna i obavezujuća za ove opštine i grad Novi Pazar, čiji će lokalni organi morati u zakonskom roku, da istaknu nazive jedinica lokalne samouprave, naseljenih mjesta i druge geografske nazive na bosanskom jeziku u ove četiri opštine, pored naziva na srpskom jeziku i ćiriličnom pismu. Na ovaj način, pripadnici bošnjačke nacionalne zajednice u Republici Srbiji ostvarili su još jedno pravo u oblasti službene upotrebe jezika i pisma, pored već ostvarenih prava na nacionalno ime i ime maternjeg jezika, nacionalnu zastavu, na izučavanje svog maternjeg jezika na nivou izbornog nastavnog predmeta „Bosanski jezik sa elementima nacionalne kulture“ u osnovnim školama, i prava na nacionalne blagdane i nacionalne kulturne manifestacije. Bošnjačko nacionalno vijeće ocjenjuje da u narednom periodu predstoje dodatni napori na implementaciji Modela obrazovanja za sandžačke Bošnjake u Republici Srbiji, već od naredne školske godine, formiranje zajedničke manjinske redakcije na Radio-televiziji Srbije, kao i realizacija Programa zaštite i unapređenja kulturnog nasljeđa sandžačkih Bošnjaka u Republici Srbiji, koji podrazumijeva i njegovo predefinisanje u skladu sa međunarodnim pravom. Bošnjačko nacionalno vijeće još jednom poziva sve bošnjačke političke stranke i udruženja da se uključe u kampanju upisa Bošnjaka u posebne biračke spiskove, kako bi se postigao cilj da se do 9. marta, kada ističe zakonski rok za ove radnje, upiše najmanje 100.000 pripadnika bošnjačke nacionalne zajednice u poseban birački spisak nacionalnih manjina. Takvim rezultatom novi saziv Bošnjačkog nacionalnog vijeća dobio bi maksimalan legitimitet i pred kojim stoje ozbiljni zadaci na implementaciji mnogih projekata, programa i strategija u oblastima za koje je nadlježno Bošnjačko nacionalno vijeće, u skladu sa Ustavom, zakonima i međunarodnim standardima. U Novom Pazaru,                                      Predsjednik Izvršnog odbora 19.02.2010.godine                                   Esad Džudžević, dipl. sociolog

Predsjednik Izvršnog odbora Bošnjačkog nacionalnog vijeća gospodin Esad Džudžević uputio je pismo gradonačelniku Novog Pazara gospodinu Mehu Mahmutoviću, predsjedniku opštine Tutin gospodinu Bajru Gegiću, predsjedniku opštine Sjenica gospodinu Murizu Turkoviću i predsjedniku opštine Prijepolje gospodinu Dragoljubu Zindoviću u kome se kaže: “Poštovani G-dine predsjedniče, Obavještavamo Vas da je Bošnjačko nacionalno vijeće (Nacionalni savjet bošnjačke nacionalne manjine), shodno članu 22. stav 1. tačka 1. Zakona o nacionalnim savjetima nacionalnih manjina („Sl. glasnik RS“ br. 72/09), na sjednici Izvršnog odbora održanoj 03. oktobra 2009.godine, a na osnovu člana 16. i 32. Statuta BNV donijelo Odluku o utvrđivanju tradicionalnih naziva jedinica lokalne samouprave, naseljenih mjesta i drugih geografskih naziva na bosanskom jeziku na području Novog Pazara, Tutina, Sjenice i Prijepolja. Odluka je objavljena u “Službenom glasniku Republike Srbije” broj 5, od 5.februara 2010.godine. Molimo Vas da, u skladu sa članom 22. i 135. Zakona, na svim mjestima na području Vaše opštine (grada) pored naziva na srpskom jeziku i ćiriličnom pismu, istaknete nazive jedinica lokalne samouprave, naseljenih mjesta i drugih geografskih naziva i na bosanskom jeziku i latiničnom pismu, a prema navedenoj odluci, koju Vam dostavljamo u prilogu ovog akta. Prilog: Odluka o utvrđivanju tradicionalnih naziva jedinica lokalne samouprave, naseljenih mjesta i drugih geografskih naziva na bosanskom jeziku na području Novog Pazara, Tutina, Sjenice i Prijepolja.” U Novom Pazaru,                               Sekretar 01.03.2010.godine                          Alma Husić

Povodom 17 godina od otmice u Štrpcima, Bošnjačko nacionalno vijeće ponovo poziva nadležne državne organe da u potpunosti procesuiraju ovaj zločin i utvrde odgovornost svih koji su u njemu učestvovali. Bošnjačko nacionalno vijeće podsjeća javnost da je, 27. februara 1993.godine, iz voza koji je saobraćao na relaciji Beograd – Bar, u stanici Štrpci, oteto a potom i mučki ubijeno 19 putnika – 18 Bošnjaka i 1 Hrvat. Zločin su organizovali i izveli pripadnici Vojske Republike Srpske, pod komandom haškog osuđenika Milana Lukića. Za zločin je do sada odgovarao samo jedan od učesnika, Nebojša Ranisavljević, koji je presudom Višeg suda u Bijelom Polju osuđen na 15 godina zatvora. Odgovornost ostalih učesnika zločina, kao i odgovornost vojnog i političkog vrha tadašnje Savezne Republike Jugoslavije (SRJ), nikada nije ni postavljana ni utvrđivana. U Novom Pazaru,                            Predsjednik Izvršnog odbora 26.02.2010.godine                          Esad Džudžević, dipl.sociolog

Predsjednik Izvršnog odbora Bošnjačkog nacionalnog vijeća gospodin Esad Džudžević uputio je pismo gradonačelniku Novog Pazara gospodinu Mehu Mahmutoviću, predsjedniku opštine Tutin gospodinu Bajru Gegiću, predsjedniku opštine Sjenica gospodinu Murizu Turkoviću i predsjedniku opštine Prijepolje gospodinu Dragoljubu Zindoviću u kome se kaže “Poštovani G-dine predsjedniče, Obzirom na činjenicu da je u Vašoj opštini u ravnopravnoj upotrebi bosanski jezik i latinično pismo, a na osnovu člana 18. i 79. Ustava Republike Srbije, člana 9. i 11. Zakona o zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina, člana 17. Zakona o matičnim knjigama, člana 10. i 22. Zakona o nacionalnim savetima nacionalnih manjina i član 11. Okvirne konvencije za zaštitu nacionalnih manjina, pripadnici bošnjačke nacionalne manjine imaju pravo da im se dokumenta izdaju na maternjem jeziku, pa Vas molim da prilikom naručivanja izvoda iz matičnih knjiga: rođenih, vjenčanih i umrlih ta dokumenta naručite na bosanskom jeziku i latiničnom pismu. U Novom Pazaru,                                         Sekretar 01.03.2010.godine                                   Alma Husić

„Mogućnost primjene normi bosanskog jezika u Sandžaku“ – tema je tribine održane 13. marta 2010, u zgradi BNV-a, na kojoj su govorili: mr. Sead Šemsović, profesor bosanskog jezika i književnosti, i Fuad Baćićanin, doktorant na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Organizatori su: Asocijacija mladih i Departman za Bosanski jezik i književnost Univerziteta u Novom Pazaru. Bosanski jezik je jezik Bošnjaka i svih onih koji ga pod tim imenom smatraju svojim. Ima 5 dijalekata: četiri pripadaju bosansko-hercegovačkom prostoru, a peti je na prostoru novopazarskog sandžaka. Norma jednog jezika jeste dogovor unutar određene nacionalne zajednice, tj. između odabranih pojedinaca u okviru jedne etničke zajednice, koju bira neko određeno nacionalno tijelo. Takvo tijelo određuje najistaknutije lingviste, najistaknutije književnike, umjetnike, predstavnike različitih naučnih i umjetničkih disciplina, koji uvidom u sve dijalekatske rječnike – popise riječi – određuju šta bi mogla da bude norma, odnosno pravilno, a šta nepravilno u jednom jeziku. Pravopis je najviši pravni normativni akt, iznad kojeg nema drugogo pravnog normativnog akta u istoj oblasti, a svi niži pravni akti iz iste oblasti moraju se potpuno slagati sa višim normativnim pravnim aktom. Kako je kazao Šemsović, to ne znači da će neko ići od jednog do drugog i ispravljati kako ko govori, niti da će neko u svojoj kući ispravljati roditelje kako oni govore, već to je jezik kojim se treba govoriti na televiziji, pisati znanstvena literatura, naučna  i javna komunikacija ovog tipa, sa izuzetkom u književnoj literaturi, gdje se ne moraju poštivati norme. Govoreći o primjeni bosanskog jezika, Šemsović je kazao da primjena normativnih akata jednoga jezika obuhvata sve razine obrazovanja – predškolsko, osnovnoškolsko, srednjoškolsko, visokoškolsko, akademsko, visokoakademsko, sve oblike medija – pisane/štampane, elektronske, sve oblike političkog i kulturnog djelovanja pojedinaca i grupa date nacionalne zajednice – svaki kulturni doticaj obuhvata norma bosankog jezika, svaki segment javnog korištenja jezika. Dok privatno korištejne jezika ne potpada pod normu jezika – pod ovim se podrazumijeva govor kod kuće, s prijateljima… Kada je u pitanju primjena bosanskog jezika konkretno na sandžačkom području, Šemsović je kazao da danas imamo: sedam  generacija osnovnoškolaca, dakle sedam udžbenika bosanskog jezika za osnovnu školu, četiri generacije studenata na Departmanu za srpski/ bosanski jezik na Državnom univerzitetu u Novom Pazaru, različite periodične publikacije na bosanskom jeziku, prijevod i objavljivanje kapitalnog djela Ahmeda Valije u Novom Pazaru sa osmanskog jezika na bosanski, katalogizacija tog Valijevog djela – sve su to rezultati norme bosanskog jezika u primjeni na prostoru Sandžaka. Postoji mogućnost da se svaki od ovih rezultata sada umnoži – da udžbenici za osnovnu školu prerastu u udžbenike za srednju školu, za fakultet, da se mediji na bosanskom jeziku prošire. „Dakle, mogućnosti primjene norme su neograničene, a ovo su temelji koji su dosta dobro postavljeni u primjeni norme bosanskog jezika na ovom prostoru“ – rekao je Šemsović. Govoreći o različitim periodima bosanskog jezika i njegovoj upotrebi, Fuad Baćićanin je kazao: „Činjenica je da je još u osmanskom carstvu službeni jezik u ovom dijelu svijeta koji je pripadao osmanskom carstvu bio bosanski. Postoji tursko-bosanski rječnik iz XVII stoljeća, tačnije iz 1631. god.  Zatim, bosanski jezik je osnova srpskog jezika kod Vuka Karadžića – u njegovim spisima spominju se riječi: i „bijelo“ i „lijepo“ i „čovjek“… Vuk Karadžić je u centralnoj Bosni i na prostoru Sandžaka, ustvari, nakupio sav svoj lingvistički i lektički materijal. Bosanski jezik je naš maternji jezik, ali dugi niz godina je taj jezik osporavan. Još početkom XX stoljeaća, kada je Austro-ugarska zabranila upotrebu termina bosanski jezik, od tada smo se nekako i mi polako navikavali, premda teško, da taj termin ne upotrebljavamo.“ Identitet jednog naroda se čuva preko jezika. Mada, kako je Baćićanin kazao, identitet Bošnjaka nije mogao biti poništen time što „se reklo“ da bosanski jezik više ne postoji. Naprotiv, bosanskom jeziku je samo za jedno vrijeme oduzeto ime, ali je on postojao u dušama Bošnjaka;  sačuvan je u kućama Bošnjaka. Govoreći o autentičnosti bosanskog jezika, Baćićanin je kazao da ne možemo ni na jedan drugi jezik prevesti pojedine riječi iz bosanskoga jezika, pogotovo one riječi koje označavaju i definišu Bošnjake-muslimane. „Iako su to arabizmi ili turcizmi, te riječi su odlika postojanja Bošnjaka. Riječi: sedžda, sedžade, kibla ili munara, kaldrma ili minber, sofra, abdeshana, abdest, šadrvan, đulistan – a da ne goovrimo o riječima koje se koriste i u srpskom jeziku za koje ne postoje adekvatne riječi kojima bi se one zamijenile, kao što su: jastuk, harem, bašča, česma, sahat, kapidžik. „Zahvaljujući Bošnjačkom nacionalnom vijeću, Odboru za obrazovanje BNV-a, danas bosanski jezik možemo slobodno upotrebljavati i izučavati u školama, a od skora i vaditi dokumenta na maternjem jeziku. Do skora nam je osporavan identitet – mi nismo bili državljani Republike Srbije, mi smo imali srpsko državljanstvo, a u periodu ne baš tako davnom mogli smo biti ili Srbi ili ostalo, tj. ništa“ – kazao je Baćićanin, dodavši i to da su Bošnjaci do sada ostvarili mnoga  prava u ovoj državi.

Predsjednik Izvršnog odbora Bošnjačkog nacionalnog vijeća gospodin Esad Džudžević uputio je danas pismo gospodinu Mirku Cvetkoviću u kome se kaže: „Poštovani gospodine Predsjedniče Vlade, Molim Vas, da u okviru svojih nadlježnosti razmotrite i stavite van snage Uredbu Vlade Republike Srbije o upravnim okruzima („Sl. glasnik Republike Srbije“ br. 15/2006 od 27.02.2006. godine), kojom je dio Sanžaka u Republici Srbiji podijeljen u dvije administrativne cjeline odnosno dva upravna okruga, i koja je u potpunosti protivna članu 78. Ustava Republike Srbije, u kojem se kaže: „Zabranjeno je preduzimanje mjera koje bi prouzrokovale vještačko mijenjanje nacionalnog sastava stanovništva na područjima gdje pripadnici nacionalnih manjina žive tradicionalno i u značajnom broju.“ Uredba je, takođe, protivzakonita, jer član 22. Zakona o zaštiti prava i sloboda nacionalnih manjina („Sl. list SRJ“ br. 11/2002) kaže: „Zabranjuju se mjere koje mijenjaju odnos stanovništva u oblastima naseljenim nacionalnim manjinama i koje otežavaju uživanje i ostvarivanje prava pripadnika nacionalnih manjina.“ Dva najznačajnija dokumenta iz oblasti međunarodnog prava kojim se uređuje oblast zaštite i unapređenja prava nacionalnih manjina, takođe zabranjuju otežavanje konzumiranja nacionalnih prava manjina postojećim ili novim administrativnim podjelama u okviru država članica Savjeta Evrope (član 16. Okvirne konvencije za zaštitu nacionalnih manjina i član 7. Evropske povelje o regionalnim ili manjinskim jezicima). Stavljanjem van snage ove uredbe, omogućiće se pripadnicima bošnjačke nacionalne manjine u Republici Srbiji, da u skladu sa najavljenim izmjenama i dopunama Zakona o regionalnom razvoju, ostvare svoja Ustavom i zakonom garantovana prava. Naime, najavljenim izmjena i dopunama Zakona o regionalnom razvoju, šest  sandžačkih opština (Novi Pazar, Tutin, Sjenica, Nova Varoš, Prijepolje i Priboj) naći će se u jednom statističkom regionu, što će omogućiti da posebnom uredbom Vlade, koja će usljediti nakon usvajanja ovog zakona u Narodnoj Skupštini, ovih šest opština, u kojim Bošnjaci žive tradicionalno i u značajnom broju, sačinjavaju jednu administrativnu oblast, što je u skladu sa Ustavom, zakonima i međunarodnim standardima. Ovim će država olakšati konzumiranje prava pripadnika bošnjačke nacionalne manjine u Republici Srbiji. Poštovani Predsjedniče, Uvjeren sam da ćete, u skladu sa ovim dopisom, a na osnovu Ustava, zakona i međunarodnih standarda, staviti van snage Uredbu o upravnim okruzima, čiji su tekst i odredbe preuzete iz Miloševićeve Uredbe o načinu vršenja poslova ministarstava i posebnih organizacija van njihovog sjedišta („Sl. glasnik RS“ br. 3/92, 36/92, 52/92, 60/93 i 5/95). Prema naprijed navedenom, Uredba o upravnim okruzima, predstavlja legalizaciju politike etničkog čišćenja režima Slobodana Miloševića iz devedesetih godina prema pripadnicima bošnjačke nacionalne manjine u Republici Srbiji. Takođe, Vas obavještavam da pravna služba Bošnjačkog nacionalnog vijeća (Nacionalni savet bošnjačke nacionalne manjine) na osnovu pravne analize Uredbe o upravnim okruzima, priprema Akcioni plan pravnih radnji u skladu sa članom 10. tačka 12. i članom 25. stav 4. Zakona o nacionalnim savjetima nacionalnih manjina, kojim se nacionalnim savjetima nacionalnih manjina stavlja u nadlježnost pokretanje postupka pred Ustavnim sudom, Zaštitnikom građana i drugim nadlježnim organima, kada procijeni da je došlo do povrede ustavom i zakonom garantovanih prava i sloboda pripadnika nacionalnih manjina, kao i nadlježnost podnošenja inicijativa Vladi za ukidanje, odnosno poništenje propisa državnih organa i posebnih organizacija, koji nisu u skladu sa odredbama ovog zakona i drugih zakona i propisa koji se odnose na nacionalne manjine. Poštovani Predsjedniče Vlade, Tražim od Vas da ovu temu uvrstite u dnevni red prve naredne sjednice Savjeta Republike Srbije za nacionalne manjine, čiji ste Vi predsjednik, i gdje ćete za ovakvu odluku Vlade dobiti većinsku podršku članova Savjeta.“ Kaže se u pismu Esada Džudževića upućenom predsjedniku Vlade i Savjeta Republike Srbije za nacionalne manjine, Mirku Cvetkoviću. U Novom Pazaru,                                              Sekretar 17.03.2010. godine                                         Alma  Husić

Programski odbor Radiodifuzne ustanove Radio Televizije Srbije usvojio je prijedlog Esada Džudževića o iniciranju formiranja manjinske redakcije pri ovom javnom servisu. U inicijativi za formiranje ove redakcije Džudžević ističe da pripadnici nacionalnih manjina koji žive u Centralnoj Srbiji nemaju nijedan program, emisiju, niti bilo kakav drugi oblik jedinstvenog obavještavanja putem radija i televizije ili drugog elektronskog medija. Pozivajući se na činjenicu da je pravo na informisanje na maternjem jeziku, pored prava na obrazovanje, očuvanje i razvoj kulture ili službene upotrebe jezika i pisma, jedno od ključnih manjinskih prava, te da je ono garantovano mnogim međunarodnim dokumentima i ugovorima, kao i Ustavom Republike Srbije i zakonima, Džudžević u inicijativi ističe da je osnovni cilj formiranja redakcije potpunije i sveobuhvatnije informisanje pripadnika nacionalnih manjina koji žive na teritoriji Centralne Srbije kao i afirmacija i njegovanje tradicionalnih nacionalnih vrijednosti i unapređenja kulturnih vrijednosti ovih naroda. Na osnovu zaključka Programskog odbora menadžment RTS-a će za narednu sjednicu pripremiti izvještaj o zastupljenosti manjina na programima RTS-a kao osnovi za rješenje ovog pitanja i formiranje buduće redakcije na manjinskim jezicima pri RTS-u. U Novom Pazaru,                    Sekretar 19.03.2010.godine               Alma Husić

“Nisam bio napunio ni 18 godina kada se javila prva iskra Vječnika… U prvi mah ta iskra je je značila otprilike to kako bi mrtav čovjek, da opet oživi, gledao žive, šta bi zapažao i kako bi osjećao. Neferti, odnosno Abdullah Misri el-Bosnevi, glavna ličnost Vječnika, umire u knjizi-kerametu kazreti Hidra unutar Vječnika (deveto završno poglavlje), a tokom do sada proživljenih pet milenija, samo zamire deset puta, stareći onoliko dana, koliko je svakih 500 godina grijeha počinio” – autor. Upravo ove riječi autora ukratko prikazuju  u najkraćem ideju i radnju romana Vječnik. Ovaj roman, remek-djelo jednog od najvažnijih savremenih bosanskohercegovačkih pisaca Nedžada Ibrišimovića, promovisan je 16.04.2010. god. u Bošnjačkom nacionalnom vijeću u Novom Pazaru. Na promociji su govorili Asmir Kujević, književnik, i sam autor, dok je moderator bila g-đica Hasna Ziljkić, diplomirani žurnalista. Asmir Kujović ROMAN “VJEČNIK” NEDŽADA IBRIŠIMOVIĆA Roman “Vječnik” Nedžada Ibrišimovića jedinstven je poduhvat u novijoj bosanskohercegovačkoj i evropskoj književnosti u kojem je maestralno ostvaren izraz  one divovske borhesovske težnje da se cjelokupna kulturna baština svjetske istorije sveobuhvatno sažme i objedini u jednoj knjizi.Još od klasičnog epa o Gilgamešu, preko starogrčkog mita o Argonautima, pa sve do srednjovjekovne gnostičke, ezoterijske i mističke literature, tema suočavanja sa smrću i potrage za besmrtnošću jedna je od ključnih literarnih tema. U cjelokupnoj zapadnoj književnosti (ukoliko iz nje izuzmemo tradiciju “podzemne” ezoterijske i okultističke literature, uključujući i srednjovjekovno pjesništvo nadahnuto legendama o Gralu i krugom arturijanskih legendi) likovi ovozemnih besmrtnika javljaju se gotovo redovno kao prokletnici: od starogrčkog mita o Aideneju, “Vječnog Žida” Ežena Sua, “Letećeg Holanđanina” Riharda Vagnera, pa sve do Borhesove pripovijesti “Besmrtnik”; a pečatom prokletstva obilježeno je i razmišljanje o fenomenu čežnje za besmrtnošću u romanima “Besmrtnost” Milana Kundere i “Istorija svijeta u deset i po poglavlja” Džulijana Barnsa. Uvodeći likove Lutajućeg Jevrejina i Ukletog Holanđanina u svijet svog romana, Ibrišimović samo dodatno naglašava, produbljuje, ogoljava i dramatizuje crte koje je književna tradicija ovim likovima već dala, a u njihovom mučeničkom prokletstvu ima mitskog heroizma i tragičkog patosa u kojem oni poprimaju svetačke crte arhetipskih mitskih junaka koji svojom sudbinom utjelovljuju “prokletstvo Adamovog roda”. Grijeh koji ne vodi ka “poznanju dobra i zla”, grijeh kojeg ne prati pokajanje i grijeh koji se ne priznaje – jeste život u smrti, i on je samo življenje smrti. Neferti će za Aideneja reći da je “samog sebe živog sahranio” da bi postigao besmrtnost, a za Ahasvera, lutajućeg Jevrejina, da je, ne znajući to, stoljećima živio vlastitu smrt. Ako je Nefertijeva ispovijest san koji je odsanjan u pećini Kehf, ili san koji je sanjan za vrijeme boravka duše u kaburu, onda time obuhvaćeno i poetsko opravdanje za oniričku fantazmagoričnost pripovijesti o plovidbi na brodu Ukletog Holanđanina, putovanju sa Hidrom do ostrva na kojem boravi Imam Mehdi, susretu sa arhatom Pindolom, te svadbi Ukletog Holanđanina. Stoga su Hidrove riječi koje obavijaju Nefertijevu glavu kao plamen (što je aluzija na uobičajeno predstavljanje likova poslanika i svetaca u tradiciji islamskog slikarstva, kojom je ovdje sugerisano značenje da Hidrove riječi Nefertijev duh na trenutak učine svetim, prosvijetljenim), poput onih “bitnih riječi” koje čujemo u snu pa ih se kasnije ne sjećamo, jer registar u kojem su one izgovorene pripada drugom registru zbilje. Ovdje se radi i o nesaopštivosti mističkih spoznaja: riječi koje Neferti jasno shvata onda kada su izgovorene, ne shvata poslije, jer njegova duša za vrijeme razgovora “otvara školjke s biserima koji tamne u ovostranosti”, a ono što je u tim trenucima saznao pa kasnije zaboravio, kako kaže, dragocjenije je od onog što nedvosmisleno zna. Tako i u prvom poglavlju Neferti roba Hedit-Kuša natjera da sav svoj život sažme u jednu jedinu riječ – riječ koju neće moći da izusti i koje se kasnije neće sjećati. Za razliku od Jasona iz starogrčkog mita koji je na putu za Kolhidu na svoju lađu morao povesti i Herkula i Orfeja da bi služeći se lukavstvom, obmanom i prijevarom ukrao znamenje besmrtnosti, ili za razliku od Parsifala i drugih slavnih srednjovjekovnih vitezova koji su na putu punom odricanja i samoprijegora morali da se potvrde junačkim djelima kako bi dospjeli do Grala (koji će im pomoći da olovo svoga srca preobraze u zlato i time postignu besmrtnost), Neferti svoju dugovjekost uživa kao zadovoljni obični smrtnik koji ni sam nije pouzdano siguran čime ju je zaslužio. Hazreti Hidr će u svom obrednom odgonetanju Nefertijevu dugovjekost pripisati “drevnoj staroegipatskoj bludnji”, odnosno tradiciji alhemijskih učenja, s obzirom da sama riječ alhemija u svom arapskom korijenu označava ono što pripada zamlji Kema, Egiptu, iz čije tradicije mnogostruko ispreplitanih, raznovrsnih, izmiješanih i razgranatih učenja vodi porijeklo najveći broj poznatih mitova i drevnih legendi o besmrtnicima i potrazi za besmrtnošću, koji su služili kao građa i nadahnuće u oblikovanju “Vječnika”. U mitotvarački razigranoj maštovnosti Ibrišimović prikazuje plovidbu Misrija i El Hidra ka ostrvu na kom boravi Skriveni Imam, kroz kapije od raznobojnih ogledala, čiji slijed boja evocira simboliku svjetlosti i boja u Suhravardijevoj išraqi filozofiji, a čiji dramaturški obrazac oponaša i predanje o Miradžu, čudesnom noćnom putovanju Muhammeda a.s. iz Meke u Kuds, Jerusalem (koje je poslužilo kao nadahnuće i za Danteovu “Božanstvenu komediju”), kao i kur’ansku pripovijest o Hidrovom putovanju sa Musaom a.s. iz mjesta “na kojem se sastaju dva mora”. Opis ovog putovanja sadrži iznimno brojne kulturološke aluzije i asocijacije koje prizivaju poznata mjesta iz svjetske književnosti i mitologije različitih kultura, a prepoznatljivo je i preoblikovanje i smještanje u novi kontekst pojedinih alegorijskih motiva iz Rumijeve “Mesnevije”, te iz sufijske poezije Feridudina Atara. Pred Misrija se iznose “škrinje dobrota” koje njemu samom ostaju nevidljive, jer je stupanj njegovog znanja i upućenosti još uvijek neznatan, a dobro ne može ni pred kim stajati, dobro valja raznositi, kako kaže Hidr. Između dva otkucaja srca Skrivenog Imama izbija jedno posebno vrijeme, i to je vrijeme koje je darovano Abdulahu Misriju. Zanimljivo je da Misri, i prije nego bude sreo budističkog sveca-prokletnika arhata Pindolu, kao da intuitivno poznaje mističke prakse iz drugih kulturnih tradicija, pa tako u prethodećem zikru sa Hidrom opisuje silazak u ponor ništavila vlastitog bića, koji je sličan sugestivnoj sabranosti u postupcima transcendentalne meditacije: “Odricao sam se svojih usta: to nisu moja usta, svoga tijela: to nije moje tijelo, pa čak i svoje duše: to nije moja duša, nastojao sam viknuti: ja sam prah i pepeo…”.  I premda “Vječnik” po mnogim svojim odlikama sadrži elemente popularnog žanra epske fantastike, to naročito dolazi do izražaja u scenama koje opisuju susret sa Imamom Mehdijem i arhatom Pindolom, čija onirička fantazmagoričnost slijedi začudne dramaturške obrasce i logiku razvijanja priče u snu. Nadmetanje u kerametima između El Hidra i arhata Pindole po neočekivanoj maštovitosti zorno prikazanih slika umnogome podsjeća na nadmetanje između dobrih i zlih čarobnjaka (odnosno čudotvoraca) u poznatim filmovima naučne i epske fantastike, kao što su “Ratovi zvijezda”, “Gospodar prstenova” i “Matriks”. Legendarni lik Letećeg Holanđanina, kojeg je Rihard Vagner proslavio u svojoj operi, svojom kainovskom uspravnošću i ponosom sa kojim nosi dosuđeno prokletstvo posjeduje auru tragičkog romantičarskog heroja, i poglavlje o Misrijevoj plovidbi na njegovom brodu svakako spada u estetske vrhunce ovog romana. Kapetan Jan van der Eken je istodobno i tragički “čovjek fatuma”, nepokolebljiv u svojoj ustrajnosti da i u palosti svoga bića pokaže snagu i veličinu, onaj koji spada u red buntovnih “izgubljenih žestokih duša”, koje se “ni samom đavolu ne uklanjaju”, ali i arhetipski pustolov, probisvijet i mornar, gladan novih obala, pučina i obzorja. Monolog u kojem Holanđanin opisuje kako njegov brod plovi kroz “nebrojene ljudske duše”, kroz oblake i sazviježđa, kroz dim i vatru lomača, te kako se na njegovom brodu čuje “istovremeni uzdah mnoštva dama, princeza i kontesa”, doziva u pamćenje “Pijani brod” Artura Remboa, kao simbol čežnje za pristizanjem u nepoznate luke, za osvajanjem nepoznatih djevičanskih svjetova, čežnje da se iskusi i doživi ono još neiskušano i nedoživljeno. Svjestan da ga je njegova prokletnička sudbina učinila čudovištem, on tu svoju čudovišnost brižljivo njeguje, hraneći dušu svojim sopstvenim otrovima. Utnapištim dolazi na svadbu Ukletog Holanđanina “isisan iz dubina vremena snagom iskrenosti djevojačkog srca” – i tek u zagrljaju Anđule Džamanjić, on od nakaze postaje dostojanstven čovjek, a njena ljubav poprima ono značenje koje u kršćanskoj mistici ima “poljubac gubavcu” Franje Asiškog. Anđula prepoznaje ono što čini “svjetovnu svetost” njegovog prokletstva, te je njena ljubav tolika da “negladna njome ne bi nahranila i napojila”. “Da nisam bio takva olupina možda bi me moja mlada žena i ostavila!”, reći će Holanđanin u pismu Misriju. Ono što svakom od poglavlja “Vječnika” zasebno daje izvanrednu literarnu upečatljivost jeste brižljiva i sabrana vjerodostojnost u iznošenju istorijskih, kulturnih i civilizacijskih činjenica vezanih za različita podneblja i epohe, zadivljujuće prodorna uvjerljivost i stilski rafinman u prikazivanju i opisima vremenski i prostorno udaljenih kultura, zrelost duha i istančana preciznost u izražavanju najfinijih tonova misli i osjećanja, koja u skladnom jedinstvu sa  poetski razigranom maštovnošću palimpsestnog ispisivanja i dekonstruisanja drevnog mita posjeduje duh one sveobuhvatnosti i univerzalnosti kakvu poznajemo iz nekih klasičnih spjevova, kakvi su – Danteova “Božanstvena komedija”, Vergilijeva “Enejida” i Homerova   “Odiseja”. Posebno pitanje koje se ovdje nameće ticalo bi se preispitivanja diskursa domaće kritike kada je riječ o djelima iz savremene književnosti. Zašto romane nobelovaca Fransoe Morijaka i Žorža Bernanosa istoričari francuske književnosti nazivaju “katoličkim romanima”, dok kada je riječ o jednom djelu koje bi se (uslovno) moglo nazvati “muslimanskim romanom”, domaća kritika upotrebljava isključivo sintagmu “ideološki roman”? Zašto se romani Andre Malroa, ili recimo Tvrtka Kulenovića, ne bi također mogli čitati kao “ideološki romani”, ako znamo da su marksizam, odnosno humanistički racionalizam također – ideologije? Ako jedan književni kritičar svijet Ibrišimovićevog romana vidi kao “teocentričnu konstrukciju” i prigovara mu na tome, zašto nekom drugom ne bi bilo dopušteno da druge romane osuđuje zbog njihove neopaganske, ateističke ili “antropocentrične konstrukcije”? Nedžad Ibrišimović Nedžad Ibrišimović, bosanskohercegovački književnik, rođen je 20. oktobra 1940. godine u Sarajevu. U trećoj godini je ostao bez oca i s majkom odlazi u Žepče gdje završava osnovnu školu. Nakon jednogodišnjeg pohađanja tehničke škole u Zenici, 1957. godine prelazi u Sarajevo i pohađa srednju školu za primjenjene umjetnosti, odsjek vajarstvo i završava je 1961. godine. Nakon godinu dana nastavničkog rada u Žepču, upisuje studij filozofije u Sarajevu i diplomira 1977. godine. Bio je urednik u listovima “Naši dani” i “Oslobođenje”, jedno vrijeme bio je nastavnik u Goraždu, ali je uglavnom bio profesionalni književnik. Član je Udruženja likovnih umjetnika BiH od 1982. godine. Od 1982. do 2000. imao deset samostalnih izložbi. Bio je predsjednik Društva pisaca Bosne i Hercegovine, od 1993. do 2001. godine, a od 1995. do 1998. glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost “Život”. Prevođen je na češki, turski, albanski, engleski, francuski, španski, njemački i italijanski. Nakon izlaska iz štampe remek djela “Vječnik” (2005.), Društvo pisaca BiH ga je kandidiralo za Nobelovu nagradu. Roman “Vječnik” je oborio sve rekorde u izdavačkoj kući Svjetlost iz Sarajeva, uključujući i Selimovićev “Derviš i smrt”. U januaru 2009. godine u izdanju IKD “Šahinpašić” objavljeno je osmo izdanje “Vječnika”, a ukupan tiraž svih izdanja je 12.000 primjeraka. Dobio je sljedeće nagrade: – za roman Ugursuz dobio je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva 1969. godine; – za televizijsku adaptaciju Ugursuza prvu nagradu za dramski tekst na Bledskom festivalu 1970. godine; – za roman Karabeg godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća “Svjetlost” 1971. godine; – za roman Braća i veziri godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća “Veselin Masleša” 1989; za knjigu Knjiga Adema Kahrimana, dodijeljena mu je nagrada Društva pisaca BiH 1992; – za Izabrana djela I – X, dobio je nagradu Skender Kulenović, 2004; za roman Vječnik dobio je nagradu Bošnjačke zajednice “Preporod”, 2005; – za roman Vječnik Udruženje izdavača i knjižara BiH dodijelilo mu je godišnju nagradu 2005; za roman Vječnik dodijeljena mu je nagrada Hasan Kaimija, 2006.

Nacionalni blagdan svih Bošnjaka u Srbiji, 11. maj – Dan zastave, i ove, 2010. god., obilježen je nizom manifestacija – Smotrom bošnjačkih narodnih igara u Delimeđu, prijemom u Glavnom uredu BNV-a i dizanjem zastave na jarbol, svečanim defileom kulturno-umjetničkih društava u Novom Pazaru, promocijom knjige Nadira ef. Dacića Gajret u Sjenici, dodjelom nagrade Rifat Burdžović Tršo i koncertom Ansambla Ašik Junus. Na ovaj dan, u Novom Pazaru, u prostorijama lokalnih organa, uz državne simbole istaknuti su i simboli bošnjačke nacionalne zajednice. Ovaj blgdan je ustanovljen na osnovu Zakona o zaštiti prava nacionalnih manjina. Nacionalna zastava i nacionalni grb Bošnjaka u Srbiji utvrđeni su rješenjima koja su usvojena još 1991. godine i koja su prihvaćena u bošnjačkom narodu, a to su bijela zastava sa grbom sa tri ljiljana i tri polumjeseca na plavoj odnosno zelenoj podlozi. Bijela boja, kao podloga grbu, simbol je bijelog, čistog obraza, a ljiljan i polumjesec su simboli porijekla i vjere Bošnjaka. Svečanom podizanju bošnjačke nacionalne zastave na jarbol ispred Glavnog ureda BNV-a prisustvovalo je nekoliko hiljada građana. Zastavu je podigao Sulejman Ugljanin, predsjednik BNV-a. Ugljanin je čestitao nacionalni blagdan Bošnjacima, kazavši i ovo: “Devetnaest je godina kako obilježavamo ovaj praznik, koristeći ovaj momenat za okupljanje i međusobno druženje Bošnjaka sa čitavog Balkana, a sve u cilju njegovanja kulturnih vrijednosti i očuvanja nacionalnog identiteta, što nam je, uostalom, i Ustavom zagarantovano pravo u ovoj državi. Punih devetnaest godina Bošnjačko nacionalno vijeće radi na očuvanju bošnjačkog nacionalnog identiteta i unaprjeđenju i afirmaciji kulturnih vrijednosti Bošnjaka. Za to vrijeme omogućeno je Bošnjacima u ovoj državi, u skladu sa zakonima ove zemlje, da se po prvi put Bošnjačko nacionalno vijeće bira na slobodnim i neposrednim izborima.“ Ugljanin se na čelu Bošnjačkog nacionalnog vijeća nalazi od samog njegovog osnivanja, 1991. god. Ovom prilikom je izrazio zadovoljstvo zbog stvaranja uslova za sprovođenje neposrednih izbora za Bošnjačko nacionalno vijeće na slobodnim izborima, jer se time stvaraju izvanredni uslovi za postizanje bošnjačkog jedinstva. „Osim toga“ – istakao je on – „svi oni koji imaju želju da daju svoj doprinos na polju očuvanja i unaprjeđenja bošnjačkog nacionalnog identiteta mogu tu želju i ostvariti. Također, Bošnjačko nacionalno vijeće je institucija kroz koju Bošnjaci mogu ostvariti svoja prava u ovoj zemlji, i to pod našom zastavom.“ Ugljanin je ovom prilikom kazao prisutnima da se neće kandidovati za predsjednika na predstojećim izborima za Bošnjačko nacionalo vijeće, jer, kako je rekao, vrijeme je za mlađe – „našu bošnjačku intelektualnu elitu koja se kroz sve ovo vrijeme izdvajala njegujući bošnjački kulturni identitet, jezik i pismo, obrazujući se i upijati infmormacije koje su od značaja za Bošnjake“. Oni sada čine jednu izbornu listu, gdje se nazire kvalitet. Bošnjačko nacionalno vijeće će na ovaj način doživjeti punu afirmaciju ne samo u ovoj zemlji nego kao most saradnje sa svim Bošnjacima iz svih dijelova svijeta gdje žive Bošnjaci – i onima na Balkanu i našoj najbrojnijoj dijaspori Turskoj i našoj dijaspori širom svijeta od Australije do Amerike. SBONI 2010. Smotra bošnjačkih narodnih igara je tradicionalna manifestacija koja ima za cilj očuvanje i popularizaciju folklorne tradicije Bošnjaka, kao i zbližavanje mladih ljudi bošnjačke nacionalnosti sa svih prostora bivše Jugoslavije i iz dijaspore. Ove godine, smotra je održana na tradicionalnom pešterskom teferiču u Delimeđu, 2. maja 2010. god., a nastupila su folklorna društva iz: Goražda, Sarajeva, Ljubljane, Tutina, Rožaja, Prizrena i Novog Pazara kao grada domaćina. Smotru bošnjačkih narodnih igara, manifestaciju koju BNV organizuje u okviru proslave Dana bošnjačke nacionalne zastave, otvorio je Esad Džudžević, predsjednik Izvršnog odbora BNV-a. Osvrnuvši se na historiju ovoga kraja, Džudžević je kazao da Bošnjaci nikada nisu u prošlosti činili zlo drugima, ali da ni danas nisu ispunjeni mržnjom i osjećanjem osvete, te poručio Bošnjacima da to nikada i ne smiju biti. “Iako smo žrtve, mi smo i danas protiv sukoba, podjela i svake vrste konflikata sa bilo kim. Protiv smo asimilacije i protiv getoizacije, ali smo za integracije” – kazao je Džudžević i naglasio da će se Bošnjaci zalagati za  poštovanje i afirmaciju svog punog nacionalnog identiteta”. Želja sandžačkih Bošnjaka u ovoj zemlji, kako je rekao, jeste ravnopravnost s drugima, ekonomski razvoj i da se u Sandžaku osjećaju kao svoji na svome. “U ime toga, u ime života, u ime mladosti i budućnosti, otvaram petu Smotru bošnjačkih narodnih igara i želim vam sretan predstojeću i najveći bošnjački blagdan u ovoj zemlji 11. maj – Dan bošnjačke nacionalne zastave. Nosite ovu zastavu ponosno, ona je naša. Mi Bošnjaci pod našom zastavom možemo biti samo pobjednici. Naše vrijeme tek dolazi. Budite spremni za to vrijeme. I radite, ma gdje bili i ma šta radili, za bošnjačko jedinstvo, za jedinstvo svih Bošnjaka” – kazao je Džudžević prilikom otvaranja Smotre bošnjačkih narodnih igara. „Nosite ovu zastavu ponosno, ona je naša. Mi Bošnjaci pod našom zastavom možemo biti samo pobjednici. Naše vrijeme tek dolazi. Budite spremni za to vrijeme. I radite, ma gdje bili i ma šta radili, za bošnjačko jedinstvo, za jedinstvo svih Bošnjaka” – kazao je Džudžević prilikom otvaranja Smotre bošnjačkih narodnih igara.

Na prijedlog komisije Vijeća o dobitnicima nagrade „Medalja Rifat Burdžović–Tršo“, Izvršni odbor Bošnjačkog nacionalnog vijeća, na sjednici održanoj 4. maja 2010. god. u Novom Pazaru, donio je odluku da dobitnici ove prestižne nagrade za 2010. godinu budu: Udruženje Bošnjaka porijeklom iz Sandžaka u FBIH iz Sarajeva, Državni univerzitet u Novom Pazaru i Goran Bašić, zamjenik Zaštitnika građana Republike Srbije. Nagrada Medalja Rifat Burdžović Tršo dedjeljuje se pojedincima ili nacionalnim institucijama za doprinos u oblastima javne djelatnosti, politike, ljudskih prava i za doprinos ideji multietničkog i  multikulturalnog društva. Sastoji se od diplome, medalje sa likom Rifata Burdžovića–Trša, na čijem naličju se nalazi grb bošnjačke nacionalne zajednice. Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka sa sjedištem u Sarajevu je, kako stoji u obrazloženju nagrade Izvršnog odbora BNV-a, svojim radom na jačanju nacionalnih, kulturno-ekonomskih i svih drugih veza Bošnjaka porijeklom iz Sandžaka i njihovih sunarodnika u Sandžaku dalo ključni doprinos izgradnji i učvršćenju svebošnjačkog jedinstva na balkanskom prostoru. Njegov doprinos ogleda se i u rješavanju pitanja statusa sandžačkih studenata na univerzitetima širom Bosne i Hercegovine, zalažući se za njihov ravnopravan tretman sa svim ostalim studentima. Uspostavljajući najraznovrsnije oblike saradnje sandžačkih Bošnjaka, Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka bilo je i ostalo most saradnje, razvoja i daljeg unaprjeđenja odnosa, kako Bošnjaka dvije zemlje, tako i Republike Srbije i Republike Bosne i Hercegovine kao dvije suverene prijateljske zemlje, utemeljujući na taj način princip međusobnog uvažavanja i tolerancije kao osnovni orijentir na putu obje zemlje ka Evropskoj Uniji. Svojom izdavačkom djelatnošću Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka u značajnoj mjeri obogatilo je bibliografsku građu o historiji, porijeklu, tradiciji, kulturi i umjetnosti sandžačkih Bošnjaka, dajući posebno veliki doprinos unaprjeđenju književnog stvaralaštva sandžačkih Bošnjaka i podsticajno djelujući na mnoge mlade književnike i druge umjetnike sa ovog područja, te mnogobrojne naučne radnike i istraživače koji su se bavili ovim i svim drugim pitanjima. Sve navedeno, Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka, kako stoji u obrazloženju nagrade, čini jednom od najznačajnijih institucija i zato mu Medalja Rifat Burdžović Tršo s pravom i pripada. Poseban doprinos Udruženje građana porijeklom iz Sandžaka dalo je u organizaciji, uspostavljanju i izgradnji mnogih naučnih, kulturnih, zabavnih, sportskih i drugih manifestacija koje su realizovane u proteklom periodu na području Sandžaka i Bosne i Hercegovine, među kojima se po svom karakteru, broju učesnika, tradiciji i ostvarenim rezultatima izdvajaju Sandžačke igre, kao najveća amaterska kulturno-sportska manifestacija u cijeloj Evropi, čijoj organizaciji i održavanju je ovo udruženje davalo maksimalan doprinos. Dr. Goran Bašić Dr. Goran Bašić, profesor na Fakultetu za evropske pravne i političke nauke, osnivač Centra za istraživanje etniciteta, član i saradnik mnogih naučnih i drugih ustanova i udruženja u zemlji i inostranstvu, objavio je preko 60 naučnih radova iz oblasti političke teorije i multikulturalizma. Najznačajnije objavljene knjige su mu monografije: Iskušenja demokratije u multietničkom društvu, Umjetnost preživljavanja – gdje i kako Romi žive u Srbiji, Kulturna autonomija i politička participacija nacionalnih manjina u Srbiji, te: Položaj Bošnjaka u Sandžaku. „Cjelokupnim svojim radom na planu promocije, zaštite i unaprjeđenja prava pripadnika manjinskih naroda na području Republike Srbije, dr. Goran Bašić dao je nemjerljiv doprinos razvoju demokratije i ljudskih prava, kao i ideje multietničkog i multikulturalnog društva u našoj zemlji i šire. Poseban doprinos u svom radu dao je afirmaciji i njegovanju senzibiliteta šire zajednice, nadležnih državnih organa i stručne javnosti prema problemima i potrebama manjinskih naroda u Republici Srbiji, kao i u konkretnoj pomoći u prevazilaženju tih problema“ – stoji u obrazloženju Izvršnog odbora Bošnjačkog nacionalnog vijeća za nagradu Medalja Rifat Burdžović-Tršo, kao i to da dr. Bašić s punim pravom zaslužuje ovu nagradu, te da mu je Bošnjačko nacionalno vijeće s ponosom dodjeljuje. OBRAZLOŽENJE NAGRADE MEDALJA RIFAT BURDŽOVIĆ TRŠO DRŽAVNOM UNIVERZITETU U NOVOM PAZARU S obzirom na neophodnost posjedovanja znanja, da bi se opstalo u stalno promjenljivom okruženju, današnje društvo nazivamo „društvom znanja“. U njemu je obrazovan čovjek u središtu pažnje. U vremenu koje je pred nama učenje postaje lična obaveza, ali i kolektivna odgovornost. Ta odgovornost ponajprije se ogleda u prepoznavanju značaja obrazovanja, odnosno njegovanja intelektualnog kapitala jedne zajednice, ali i kroz nivo njene spremnosti da prepozna i prihvati institucionalne resurse koji će osigurati  adekvatan obrazovni sistem i proces, u kojem  kvalitet dominira nad kvantitetom. U savremenom svijetu znanje je najznačajniji resurs, a njegovanje intelektualnog kapitala nacije je garancija progresa u njoj. Postoje datumi i događaji koji se, po svom značaju, urezuju u historiju jednog naroda. Osnivanje Državnog univerziteta u Novom Pazaru doista je historijski događaj za sve građane Srbije, a naročito za Bošnjake, koji vijekovima, zajedno sa svima ostalima, žive na ovim prostorima. Odlukom Vlade Srbije o njegovom osnivanju, svi građani Sandžaka ali i drugih prostora našeg okruženja, dobiše mogućnost da, napajajući se sa izvora znanja, stignu daleko, i brže i bolje, i lakše i više, i k tome još da, ubuduće, znanje dolazi do njih. Državni univerzitet u Novom Pazaru je osnovan Odlukom Vlade Republike Srbije,  od 26. oktobra 2006. godine. Uvjerenjem od 12. aprila 2008. godine, Komisija za akreditaciju zvanično je verifikovala nivo kvaliteta sprovođenja nastavnog programa Univerziteta, a poptisivanjem Povelje “MAGNA CHARTA UNIVERZITATUM” 2008. godine u Bolonji, Državni univerzitet u Novom Pazaru se i zvanično pridružio velikoj porodici univerziteta Evrope. Sa epitetom prvog integrisanog univerziteta u Srbiji, Državni univerzitet u Novom Pazaru uspješno demonstrira jedinstveni model visokog obrazovanja, integrišući sve visokoobrazovne ustanove – departmane, u univerzitet sa proširenim nadležnostima. Usaglašavanje studijskih programa i nastavnih sadržaja u jedan obrazovni profil garantuju dosljednost i kontinuitet potvrđenih relevantnosti i tradicije visokog školstva u Srbiji. Danas, Državni univerzitet u Novom Pazaru spada u red najistaknutijih državnih univerziteta u Srbiji i konstantno teži da održi i unaprijedi kvalitet nastave i istraživanja. Permanentnim usvajanjem i primjenom novih principa, didaktičkih metoda i drugih postulata savremene obrazovne prakse, Univerzitet uspostavlja i implementira mehanizme za osiguranje standarda kvaliteta nastave, ali i definisanje etičkog kodeksa, neophodnog za formiranje intelektualne formacijske strukture mladih ljudi. Svojim djelovanjem u obezbjeđivanju visokokvalitetnog nivoa obrazovanja, kao i uspješne primjene stečenih znanja u praksi, Državni univerzitet u Novom Pazaru daje poseban doprinos privrednom i ekonomskom razvoju Sandžaka i Srbije. Pod njegovim krovom  u ovom trenutku, na šest departmana, narasta intelektualna snaga od 3000 studenata. Svojim sveukupnim radom Državni univerzitet u Novom Pazaru dao je veliki doprinos razvoju demokratije i ljudskih prava, te promociji ideje multietničkog i multikulturalnog društva na ovim prostorima. Izvršni odbor BNV Rektor Državnog Univerziteta u Novom Pazaru Ćemal Dolićanin „Ova značajna nagrada u imenu Rifata Burdžovića – Trša, našeg proslavljenog revolucionara, studenta Beogradskog univerziteta i lidera studentskog pokreta,  simbolizuje mladost, napredak i obrazovanje. Ona obavezuje ovu visokoškolsku ustanovu da nastavi putem progresa“- rekao je rektor Dolićanin, dodajući da je u toku svog rada primio puno nagrada i priznanja, ali da mu je ova najdraža. “Od osnivanja Državnog univerziteta imali smo jednu ideju vodilju, koja je predstavljala ujedno i težak i odgovoran zadatak: kako izgraditi jedan savremen univerzitet, koji bi ujedno bio i evropski i univerzitet Srbije, zajedno sa svim ostalim državnim univerzitetima, ali istovremeno i regionalni, kao motorna snaga privrednog razvoja ovog kraja, sa posebnim zadatkom da doprinosi ostvarivanju manjinskih prava, unapređenju obrazovanja i očuvanju kulture i tradicije Bošnjaka, kao i ostalih naroda koji žive na ovim prostorima“, kazao je Dolićanin. Kao prvi rektor ovog univerziteta, priznao je da ovo nije bio nimalo lak zadatak, jer je, kako je objasnio, trebalo početi ispočetka: obezbijediti prostor i opremu, a najteže je bilo obezbijediti vrhunski visokoobrazovani kadar za sadašnjih 20 studijskih programa, ustvari 20 fakulteta. „Na početku je to izgledalo kao nerješiv problem, jer kako osnivati fakultete matematike, fizike, psihologije, biologije, građevinarstva, arhitekture, bez ijednog doktora nauka na širem području. Taj problem je uspješno riješen uz pomoć ostalih državnih univerziteta, koji su osnivanje ovog univerziteta shvatili kao zajednički državni projekat sa ciljem da pomogne bržem i ravnomjernom razvoju nerazvijenih područja i Republike Srbije u cjelini. Danas, nakon nepunih 4 godine od osnivanja, kada izlazi četvrta generacija studenata, prema rektorovim riječima, ova akademska ustanova raspolaže sa prostorom od 11.000 m2 sopstvenog i 1.000 m2 iznajmljenog prostora, opremom vrhunskog kvaliteta: laboratorije za fiziku, hemiju i biologiju, kabineti za informatiku, strane jezike i studiranje na daljinu, nastavnim kadrom: 200 doktora nauka kao sigurnom garancijom za visoki stepen obrazovanja, ali i neophodnim uslovom za stvaranje sopstvenog kadra u dogledno vrijeme. Na Univerzitetu studira oko 3.000 studenata, na kojima leži budućnost ovog kraja, a i drugih krajeva Republike Srbije. Njima ovaj univerzitet pored visokog obrazovanja pruža i značajne pogodnosti: studiranje u svom gradu, besplatno studiranje za 60 % studenata, a za ostale koji se samofinansiraju najniže školarine u Srbiji, za narednu generaciju prvi put se uvodi studentski restoran za ishranu studenata. „Akreditovali smo 24 studijska programa osnovnih, 12 programa diplomskih i 6 programa doktorskih studija, što našim studentima omogućava visok nivo znanja i dobijanje diploma priznatih u 65 zemalja. Zbog toga slobodno mogu reći da je Državni univerzitet u Novom Pazaru najatraktivnija obrazovna ustanova u Srbiji, čime se mi s pravom ponosimo, jer to je rezultat našeg sveukupnog rada u proteklom periodu.“, odajući još jednom zahvale za nagradu zaključio je rektor Dolićanin.